کودکان کار

 کودکان کار در ایران یک مسئله جدی است که هنوز در برخی مناطق و صنایع وجود دارد. این کودکان به دلیل فقر، عدم تحصیلات کافی، نبود حمایت خانواده و شرایط اقتصادی نامناسب مجبور به کار شده‌اند.

بسیاری از کودکان کار در صنایع سنگین مانند معادن، ساختمان‌ها، فرش‌بافی و خیاطی فعال هستند. آن‌ها به دلیل عدم آگاهی در مورد حقوق کودکان و شرایط خطرناک کار، در معرض خطرات جسمانی و روحی قرار دارند.

حکومت ایران تلاش‌های زیادی برای مقابله با این پدیده انجام داده است. قوانین حفاظت از کودکان در سال ۱۳۷۰ تصویب شده است و سازمان‌های نظارت بر رعایت حقوق کودک تشکیل شده‌اند. همچنین بسیاری از سازمان‌های غیر دولتی نظیر UNICEF و ILO (سازمان بین الملل کار) در جهت حفاظت از حقوق کودکان فعال هستند.

اما با وجود تلاش‌های صورت گرفته، هنوز بخش‌های زیادی از جامعه با فقر روبرو هستند و به علت نبود منابع مالی كافي، كودك را به كار مي‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‎ ‌‌‌‎ذيل شروط قابل قبول كار قسمتي يكي ‌‌‏برده يك ‎پديده ‎پيچيده است.

مشکلات کودکان کار در ایران به عنوان یک مسئله جدی شناخته می‌شود. برخی از این مشکلات عبارتند از:

 نقض حقوق کودکان: کودکان کار در ایران به طور غیرقانونی استخدام می‌شوند و حقوق و آرامش آن‌ها نادیده گرفته می‌شود. آن‌ها برای ساعات طولانی کار می‌کنند، به دستمزدهای پایین دست می‌برند و برخلاف قوانین کار و شرایط امنیتی، در شغل‌های خطرناک فعالیت می‌کنند.

 تحصیل ناموفق: بسیاری از کودکان کار به دلایل مختلف، از جمله فشار اقتصادی خانواده، قادر به تحصیل مناسب نمی‌باشند. این باعث عدم دسترسی آن‌ها به فرصت های شغلی و رشد شخصی و حرفه‌ای است.

 خطرات صحبت: بسیاري از کودكان كار در شغل هاي خطر ناك فعاليت مي كنند كه باعث تأثير منفي بر سلامت جسمي و روحي آن ها مي شود. آسيب هاي فيزيكي، صدمات جدي، تحميل استروس روحي و كاستگي در رشدي مناسب تعداد كمال هست.

متأسفانه، عدم توجه به کودکان کار در ایران یک مشکل جدی است که هنوز به طور کامل حل نشده است. در بسیاری از صنایع و بخصوص در بخش‌های روستایی و فقیر، کودکان هنوز به عنوان نیروی ارزان قابل استفاده در نظر گرفته می‌شوند. آن‌ها معمولاً در شرایط خطرناک و غیربشری قرار دارند و به جای حضور در مدارس و دسترسی به تحصیلات، مجبور به کار کردن هستند.

عامل‌های مختلفی باعث عدم توجه به کودکان کار شده‌اند. بین این عوامل می‌توان به فقر، ناتوانی دولت در اجرای قوانین مناسب، عدم آگاهی و تقصیر خانواده‌ها، نبود سازمان‌های مستقل برای حفاظت از حقوق کودکان و نبود آموزش مناسب برای آگاه سازی جامعه اشاره کرد.

برخلاف قوانین محافظت از حقوق کودکان و تعطیلات تحصیلی، همچنین تلاش‌های بسیار محدود برای پیدا کردن راه حل مناسب، باعث

شده است که این مسئله همچنان باقی بماند. البته گام‌های خطاب به سمت رفع این مشکل نیز در چند سال اخیر صورت گرفته است؛ با این حال، هنوز دستاوردهای قابل توجُّۀِ دیدِ عمده‌ای صورت نپذیرفت.