۲۶ ژوئن روزی‌ست که جهان باید بایستد، نه برای جشن، نه برای افتخار، بلکه برای به‌یادآوردن. روزی‌ست که زمین زیرپا مکث می‌کند، آسمان چشم‌هایش را می‌بندد ،و انسان باید گوش جان بسپارد به فریادهایی که هرگز شنیده نشدند. این روز، یادآور زخم‌هایی‌ست که با هیچ مرهمی التیام نیافتند. زخم‌هایی نه بر پوست، بلکه بر روح. این روز صدای کسانی‌ست که صدایشان در دل تاریکی گم شد. در سلول‌هایی بی‌نور، در اتاق‌هایی که در آنها انسانیت به دار آویخته شد. شکنجه؛ تنها ابزار فشار نیست. شکنجه؛ جنایتی خاموش است علیه جوهره‌ی انسان. شکنجه؛ بریدن پیوند انسان با خودش است. شکستن استخوان، آسان‌تر از شکستن روح است، اما شکنجه‌گران قرن‌هاست که بلد شده‌اند چگونه لبخند را از لبان یک انسان پاک کنند، چگونه صدای درون را خاموش کنند، چگونه دل را از امید تهی کنند. شکنجه؛ خنجری‌ست که تنها بدن را نمی‌درد، بلکه اعتماد را، امنیت را،و هویت را هدف می‌گیرد. اما در دل همین تاریکی مطلق، نوری هست. قربانیان شکنجه، برخلاف آنچه تصور می‌شود، فقط شکسته و خاموش نیستند. آنان
.jpeg)
.jpeg)
.jpeg)
