شاخص ترین حقی که بیش از 40 سال است از زنان گرفته شده حق انتخاب ظاهر و پوشش آنهاست.بنا به قانون حجاب اجباری که از سال 62 به تصویب رسید دختران از سن 7 سالگی یعنی زمانی که قرار است مدرسه را خانه دوم خود بنامند با حجاب اجباری روبرو می شوند و جدا از آن این پوشش ناخواسته در هر جایی که مکان عمومی
محسوب می شود همراه آنهاست، همراهی ناخواسته که زنان دخالتی در آن ندارند.در این سالها تعاریف دیگری از سوی جمهوری
اسلامی ساخته شده که اگر زنان بر اساس آن پوشش خود را رعایت نکنند متهم به بدحجابی می شوند.
گشت های ارشاد و برخوردهای خشونت آمیز آنها،
توقیف خودروهایی که به گفته آنها سرنشینان بدحجاب دارندو غیره...از جمله اقدامات
این حکومت است.
با این حال دختران خیابان انقلاب با در دست
گرفتن شالهای سفید اعتراض خود را به حجاب اجباری از دی ماه 96 آغاز کردند.
در این سال ها مقامات جمهوری اسلامی برخوردهای
شدید امنیتی با دختران خیابان انقلاب داشتند.
احکام سنگین برای مژگان کشاورز، منیره عربشاهی
و یاسمن آریانی از جمله این نمونه هاست.
پست های مهم سیاسی و وزارتخانه ها ی خالی از زنان :
در تاریخ جمهوری اسلامی هیچ کاندیدای زنی
نتوانسته است در انتخابات ریاست جمهوری حضور داشته باشد و صلاحیت همه ثبت نام
کنندگان زن بدون اشاره به زن بودنشان توسط شورای نگهبان رد می شود.
در
بندهای مختلف قانون اساسی جمهوری اسلامی
نظیر اصل 115 آمده است که ریاست جمهوری را تنها مختص رجال مذهبی و سیاسی می
داند.
ممنوعیت انتخاب برخی رشته های دانشگاهی و نرخ
بیکاری زنان:
تحصیلات دانشگاهی هم فراز و نشیب های زیادی
برای زنان داشته و آنها هر سال به بهانه های مختلف از جمله سهمیه بندی، حذف رشته
های دانشگاهی، بومی گزینی یا نبود فرصت اشتتغال برای انتخاب رشته با مشکلات جدیدی
مواجه هستند.
محدودیت های تحصیلی دختران البته همواره به
ممنوعیت شغلی برای آنها گره خورده و دلیل های مختلفی از قبیل عدم توانایی زنان تا
مناسب نبودن شغل مورد نظر برای آنها مطرح است.
مرزهای عقب گردی که جمهوری اسلامی به زنان
تحمیل کرده حتی از درهای ورزشگاه ها هم گذشته و ممنوعیتی نانوشته در قانون که نه
اجازه حضور تماشاگران مرد را در رقابت های زنان میدهد و نه زنان اجازه پیدا می
کنند تا از حق خود برای نشستن در سکوهای ورزشی مانند استادیوم آزادی استفاده کنند.
گاه به بهانه های اختلاط زن و مرد، به کار بردن
لفظ های زشت و زننده از سوی مردان یا برهنگی بدن مردان.
در کنار همه این ها در چند سالی که امکان حضور
زنان در بازیهای بین المللی فراهم شده مشکل دیگری همپای تلاش آن ها شکل گرفته به
نام اجازه همسر برای شرکت در مسابقات جهانی و خروج از کشور.
ناکامی زنان در موسیقی:
موضوعاتی مانند ممنوعیت صدای زنان در موسیقی
ایران، محدودیت برای روی صحنه رفتن نوازندگان زن، جرم بودن رقصیدن زنان و بسیاری
دیگر که تا پیش از انقلاب 57 وجود نداشت.
اما حالا مشکل بزرگی برای زنان است و نمونه
هایی از حقوق پایمال شده آنهاست.
هیچ آمار دقیقی وجود ندارد که در طی این سالها
حکومت جمهوری اسلامی صدای چندین زن را به اجبار خاموش کرده است و چندین خواننده زن
زیرزمینی با تمام این محدودیتها به فعالیت خودشان ادامه می دهند.
در مورد نوازندگان زن هم قوانین نانوشته نقش زیادی دارند.
هم اکنون بسیاری از دختران همپای پسران در
هنرستان و دانشکده موسیقی سال ها زمان صرف می کنند تا بتوانند تجربه نوازندگی در
یک گروه کنسرت را داشته باشند اما اغلب در زمان اجرا حادثه برای زنان خبر نمی کند
آن ها درست در روز اجرا یا از سن پایین کشیده می شوند یا با وجود تمام هماهنگی ها
از حضورشان جلوگیری می شود.
ممنوعیت رقصیدن زنان هم جای خود دارد. بارها
دخترانی که رقص خودشان را در شبکه های اجتماعی منتشر کردند با احکام قضایی روبرو
شدند.
یکی از مهمترین عواقب محرومیت ها و محدودیتها
برای زنان تمایل آنها به مهاجرت و خروج از کشور است.
نگاهی
به آمارهای گذشته نشان می دهد که در ده سال گذشته تمایل زنان و دختران برای مهاجرت
بیشتر شده است.
آنها بیشتراز طریق ویزا، اقامت تحصیلی یا
ازدواج با مردهای خارجی اقدام می کنند.
از محدودیت های فرهنگی هم در جامعه نباید غافل
شویم، از قبیل فردی، خانوادگی،.
اجتماعی گوش دختران و زنان ایرانی از کودکی با
شعار دختر از خانه بیرون نمی رود یا زنان ضعیف هستند یا زن جنس حساس است و ده ها
عبارات دیگر پر شده است که شنیدن این کلمات بر میزان باورمندی زنان از توانایی و
استعدادشان تاثیر می گذارد،
برخی الگوهای رفتاری و کلیشه های فرهنگی نادرست
درباره دختران و زنان میان خانواده های ایرانی باعث ایجاد محدودیت در فعالیت های
فرهنگی، اجتماعی و اقتصادی ایشان شده است.