“آقای کلبی، شصت و شش ساله که نزدیک به بیست و چهار سال از زندگی خود را در این زندان و بدون هیچ‌گونه مرخصی گذرانده، از بیماری فتق و عفونت گوش رنج میبرد. او چندین بار به بهداری زندان اعزام شده، اما مسئولان صرفا به معاینه و تجویز چند قرص اکتفا کرده اند. در حالی که این زندانی سیاسی نیازمند رسیدگی پزشکی تخصصی و اعزام به بیمارستان خارج از زندان است.”
این زندانی سیاسی پیشتر نیز از رسیدگی تخصصی پزشکی محروم مانده بود.
غلامحسین کلبی در تاریخ ۱۹ دی‌ماه ۱۳۷۹ به همراه سعید ماسوری به اتهام عضویت در سازمان مجاهدین خلق ایران در شهرستان دزفول بازداشت و در سال ۱۳۸۱ در دادگاه انقلاب تهران با اتهام محاربه به اعدام محکوم شد. در نهایت حکم اعدام وی به حبس ابد تقلیل پیدا کرد.
این زندانی سیاسی پس از دستگیری مدت ۱۴ ماه را در سلول انفرادی اداره اطلاعات اهواز سپری کرد و سپس به بند ۲۰۹ و پس از آن به بند ۳۵۰ زندان اوین منتقل شده بود. وی پس از محکومیت به زندان ماهشهر و سپس زندان کارون اهواز منتقل شد. آقای کلبی پس از تعطیلی این زندان در بهمن‌ماه سال ۹۴ همراه با دیگر زندانیان به زندان شیبان معروف به مجتمع حرفه آموزی منتقل شد.
در آبان ماه سال ۹۵، برادر وی به عنوان تنها عضو باقی مانده از خانواده‌اش در راه زندان برای ملاقات حضوری با وی که بعد از پنج سال تلاش موفق به اخذ آن شده بود، دچار سکته شد و فوت کرد. مقامات قضایی با مرخصی این زندانی سیاسی برای حضور در مراسم تدفین آخرین عضو خانواده اش موافقت نکردند.
