لایحه "عفاف و حجاب" تجلی بارز آپارتاید جنسیتی در جمهوری اسلامی است که حقوق بنیادین نیمی از جامعه را به شدت نقض می‌کند.
این لایحه، زنان را از حقوق اولیه مانند، انتخاب پوشش و مشارکت اجتماعی محروم می‌کند و ابزاری برای تحمیل ایدئولوژی حکومتی خواهد بود.
عدم تعریف شفاف در جرایم این قانون راه را برای تفسیرهای سلیقه‌ای و سرکوب بیشتر هموار می‌سازد.
تصویب چنین قوانینی نه تنها به تبعیض جنسیتی دامن می‌زند بلکه با تحمیل مجازات‌های سنگین و نظارت بر پوشش شهروندان، جامعه را به سمت شکاف و تنش سوق خواهد داد.
پیامدهای منفی این طرح، از تضعیف حقوق کودکان گرفته تا تشدید انزوای زنان در عرصه اجتماعی، آشکار است.
این لایحه، که با بی‌توجهی به معیارهای حقوق بشر بین‌المللی تدوین شده، نه تنها قابل‌پذیرش نیست، بلکه باید به عنوان تجاوز آشکار به کرامت انسانی محکوم شود.
